| Note [16] | |
De Iudiciis venenarum et liuidarum, atque nigrarum vrinarum [La manière de juger les poisons et les lividités, et les urines noires] est le titre de ce chapitre d’Actuarius, {a} avec cette anecdote tome premier, pages 227‑229 : Accessi ad quendam curatione indigentem, secutusque me est seruus meus, ea pharmaca deferens, quæ collatura existimaueram ægroto. atque inibi manus capiens pharmacum (erat enim trochiscus amarus) miscui cum eo tantum oxymellis, quantum satis esse putaui, atque infudi deferuente aqua, vt liquidius et facilius ad bibendum esset pharmacum, idque ægroto præbui. ille verò calicem labris admouens, postquam sensit medicamenti insuauitatem, atque adeò amarus ipse factus, et cætera superbus et morosus, quique ad medicamenta capienda non facilè medico obsequeretur, volui etiam ipse ludere, atque redarguere abominationem medicinæ, quæ ingenita ei erat ab animæ mollitie. Itaque vbi dixissem molesti nihil tolerare debere virum quenquam, nisi ad vtilitatem comparandam, dedi seruo pharmacum ad bibendum, dixique id non mediocriter collaturum esse corpori. Seruus acceptum calicem, manuque labris appositum, euacuatum ostendit, vbi sanè quàm libenter ebibisset medicamentum. quo facto illinc discessimus. Ipse profectus sum quo decreueram : seruum verò misi ad amicum quendam ob rem aliquam necessariam, iussique vt celerrimè reuerteretur. Erat iter eò (vt arbitror) triginta stadiorum. obedientem reperi, atque celeriter reuersum. Sed vbi ad meiendum coactus esset, ei visum est nigrum meiere : mihique retulit idipsum malum, atque causam nesciens, magnopere contristatus est. Iussi itaque vt postera die in matula ostenderet vrinam. Sic itaque egit, etiam euentum discere expectans, verberaturque ne fortè ignorata causa, repente moreretur. Ego quoque inspecta vrina nigra, primò miratus sum, oblitus pharmaci quod nuper dederam, neque quartanam in eo affuisse considerans, neque melancholiam : solummodo tamen, videbam temperaturam eius vergentem ad quendam purum humorem nigrum. Sed hanc solam non credidi fuisse causam facti, nulla altera reddita causa. Postquam verò recordatus fui medicinam quam exhibueram intellexi rem, atque risi : iussique puerum confidere, ita vt ei nihil mali expectandum esset. Vrina autem plurimum tincta erat nigrore : quoniam, vt puto, non sæpius vsus fuerat ea medicina. Postea verò die vrina apparuit veneta : et die quæ hanc sequuta est, mutata est ita vrina, vt ad eam quæ secundum naturam est, concessisse spectaretur. Fortasse à principio non fuisset tincta vrina tam facilè ab ebibito pharmaco, nisi etiam labor maximopere adiuuisset, quòd ita facile medicamentum distributum fuisset, et vigentem materiam atque abundantem attraxisset. Horum ergo vniuscuiusque meminisse oportet, atque accidentia considerare, siue à pharmacis oriantur, præsertim quæ humores eiusmodi commouent, siue à cibis et potibus simili colore affectis. Veruntamen hæc ipsa in corporibus sanis contingentia, aut parum, aut nihil mali significant. in ægrotantibus verò longo tempore maximè ab humoribus melancholicis salutaria et ægritudines soluentia existunt. Juste avant sa référence à Actuarius, Thomas Bartholin avait cité trois médicaments réputés diurétiques : |
|
| Imprimer cette note |
|
Citer cette note
x
Jean Pecquet et la Tempête du chyle (1651-1655), édité par Loïc Capron. – Paris : Bibliothèque interuniversitaire de santé, 2018. –
Texte : Thomas Bartholin Historia anatomica sur les lactifères thoraciques (1652) chapitre ix, note 16. Adresse permanente : https://numerabilis.u-paris.fr/editions-critiques/pecquet/?do=pg&let=1029&cln=16 (Consulté le 09/12/2025) |