Page 143, ad ioan. pecquetum doct. med. monspeliensem gratulatoriæ epistolæ.

Harveij verò, Principium ; quæ tu, magno rei Medicæ
commodo, primùm subolfacta αγχινοια planè mira-
bili ; pòst sagacitate non minore reperta, tandem
imponeres, ac nouus adjicere : Et, ut ad ductuum il-
lorum extrema in Confluges destinentia ; sic quoque
ad sanguinis massæ ortûs, et frugi succorum in cor-
pore motûs, exordium, certò digitum intenderes,
illámque præcordiorum anatomes veritatem protra-
heres è puteo Democriti, quem propiùs imitando
dum fissiculas

————— Pecudumque reclusis
Pectoribus inhians, spirantia consulis Exta,

eiusdem industriam, etiam ab Hyppocrate commen-
datam, longissimè superas, tantóque hac in parte, lu-
culentiùs, quantò Abderitæ olim scopus et studium,
tuo illo præstanti fuerit ignobilius. At scimus ip-
sum solummodò recrementis tantum-non noscen-
dis, quippini ? igneis et insaniam committentibus san-
guinis partibus, earúmque sedibus investigandis in-
tentum, à Coo repertum fuisse : te autem alibilium et
vitalium è contrà humorum aperiendis fontibus fe-
liciter insudasse. Τι περι μανιης γραφω αλλο, (inquiebat
Democritus, ad Hippocratem, qui super ea, hunc in-
terpellabat) πλην ειτις τε ειη, οκως ανθρωποις εγγινεται. και
τινα τροπον απολοφεοιτο. τα τε γαρ ζωα ταυτα οκοσα, εφη ορης
τουτεου μεν τοι γε ανατεμνω ενεκα, ου μισεων Θεου εργα.
χολης δε διζημενος φυσιν, και θεσιν. οισθα γαρ ανθρωπων παρα
κοπης ως αιτιη επιτοπολυ αυτη πλεονασασαι, επε παση μεν
φυσει ενυπαρκχει. αλλα παρ οις μεν ελαττον, παρ οις δε τι
πλεον. η δ’ αμετριη αυτεης, νουσοι τυγχανουσιν, ως υλης, οτε