Présentation • Mode d’emploi • Services associés • Réutilisations

Liste des chapitres

 
Liceti, Fortunio.
De Animarum rationalium immortalitate libri quatuor, Aristotelis opinionem diligenter explicantes, autore Fortunio Liceto
Patavii : apud G. Crivellarium, 1629.
Cote : 1313.
Exemplaire numérisé : BIU Santé (Paris)
Adresse permanente : https://www.biusante.parisdescartes.fr/histmed/medica/cote?01313
Page à Page
Par chapitres
PDF Cliquez ici pour telecharger tout ou partie de ce document au format Adobe PDF (Acrobat)
Sur Internet Archive
Nombre de réponses : 298 page précédente 251-298
418 Immortalitatis ratio desumitur ex eo, quod Aristoteles ait Deum posse praua agere. Cap. XXXIII
419 Aristoteles iubens Dijs templa condere, ac sacrificia facere nos debere, ponit animae rationalis immortalitatem. Cap. XXXIV. Alia ratio immortalitatis elicitur ex eo, quod Aristoteles ait, Heroibus distributa esse debere templa par regionem. Cap. XXXV
420 Aristoteles ponens Genios, quibus aedificari templa, et fieri sacrificia debeant, supponit immortales esse rationales animas. Cap. XXXVI
421 Aristoteli, animam rationalem esse immortalem, est principium verum syllogismi topici. Cap. XXXVII. Immortalitas Aristoteli est attributum, quo rationalis anima dissidet ab alijs. Cap. XXXVIII. Aristoteles supponit tamquam notum et euidens axioma, rationalem animam esse immortalem. Cap. XXXIX. Ratio immortalitatis educitur ex eo, quod animam rationalem materies appetit veluti diuinum quid: quum alias formas appetat sub ratione boni, et appetibilis tantum. Cap. XL
422 Immortalitatis ratio sumitur ex eo, quod forma generationem promouens potest diligenter considerari a Metaphysico. Cap. XLI
423 Noua ratio immortalitatis educitur ex eo, quod Aristoteles ponit formas physicas, et corruptibiles. Cap. XLII. Aristoteles ponit animae immortalitatem esse principium scientiae, ac demonstrationis. Cap. XLIII
424 Aristoteli homo particeps est maxime diuinitatis, et omne diuinum habet vitam perpetuam, seu functionem vitae immortalem. Cap. XLIV. Intellectus humanus habet operationem perfectam secundum propriam virtutem qua diuina contemplatur; adeoque est immortalis Aristoteli. Cap. XLV
425 Aristoteles intellectuit tribuens functionem praestantissimam ponit animam immortalem. Cap. XLVI
426 Intellectus Aristoteli est praestantissimus et diuinissimus eorum, quae sunt in nobis, adeoque immortalis. Cap. XLVII. Immortalitatis ratio promitur ex eo, quod illa, circa quae versatur intellectus sunt obiecta praestantissima. Cap. XLVIII. Argumentum immortalitatis ductur ex eo, quod intellectio est assiduissima functio. Cap. XLIX
427 Immortalitatis ratio colligitur ex eo, quod contemplatio voluptates habet puritate, nobilitate, ac stabilitate mirabiles. Cap. L
428 Alia ratio perennitatis habetur ex eo, quod intellectus sapientis sibi sufficit ad contemplandum. Cap. LI. Imortalitatis alia ratio educitur ex eo, quod intellectio est per se ipsam expetibilis. Ratio immortalitatis ex eo sumitur, quod contemplatio est sine motu, ac negotio. Cap. LIII
429 Alia ratio immortalitatis est ex eo ducta; quod ciuiles hominis actiones tendunt in aliam felicitatem. Cap. LIV. Elicitur immortalitatis ratio ex eo, quod vita contemplatiua post longitudinem vitae perfectae est praemium actionum moralium. Cap. LV
430 Formatur immortalitatis ratio ex eo, quod contemplatio est operatio solius animae, non hominis compositi, ut actio moralis. Cap. LVI
431 Hauritur immortalitatis artio ex eo, quod vita contemplatiua est operatio diuina, non pure humana. Cap. LVII. Nectitur immortalitatis ratio argumentum ex eo, quod anima rationalis vi et pretio excellit omnia longo interuallo, et speciatim quae sunt in nobis. Cap. LVIII
432 Oritur alia immortalitatis ratio ex eo, quod Aristoteli dicitur intellectus maxime homo esse. Cap. LIX. Petitur immortalitatis ratio ex eo, quod Aristoteles homini tribuit vitam contemplatiuam felicissimam. Cap. LX. Mentis humanae operatio, ad vitae ciuilis discrimen a corpore separata, rationalis animae statum immortalem extra corpus conuincit in Peripato. Cap. LXI
433 Humana mens eo probatur esse in Peripato perennis, quoniam Aristoteli functionem habet corporis non indigam, sed cui corpus officiat. Cap. LXII
434 Aristoteles ponens Deos contemplandi solo munere pollentes, omnique actione, et effectione alia carentes, necessario ponit animas rationales post hominum interitum remanere a corpore separatas. Cap. LXIII
435 Cognatio humanae intellectionis cum diuina, mentis humanae naturam a corpore separatam et immortalem detegit Aristoteli. Cap. LXIV
436 Intelectio humana diuinae similis per seipsam pretiosa conuincit animae rationalis immortalitatem. Cap. LXV. Homino nato opus esse externa prosperitate ad felicitatem statuens Aristoteles supponit animam rationalem a corpore separatam immortalem. Cap. LXVI
437 Corporis valetudinem esse bonum externum contemplationi, ideoque arguere animae rationalis immortalitatem. Cap. LXVII. Euasiones Alexandreorum ab argumentis e Morali Philosophia deductis pro immortalitate, ab Aristotele diruuntur. Cap. LXVIII
438 Intellectus humanus optime affectus, homines Deo caros efficiens, immo carissimos, et amicos, Aristoteli rationalis animae immortalitatem arguit. Cap. LXIX
439 Cura rerum humanarum, quam Aristotele doctore Dij habent, ostendit animae rationalis immortalitatem. Cap. LXX. Optimam rem appellans Aristoteles intellectum humanum animae rationalis immortalitatem ponit. Cap. LXXI. Cognatio summa intellectus humani cum Dijs ab Aristotele posita comprobat animorum immortalitatem. Cap. LXXII
440 Delectatio, quam Dijs exhibet intellectus humanus, ostendit animae rationalis immortalitatem. Cap. LXXIII. Remuneratio, qua Dij probos homines afficiunt, animae docet immortalitatem in Peripato. Cap. LXXIV
441 Felicitas summa, quam tribut Aristoteles homini sapienti, clare confirmat immortalitatem animae rationalis in Peripato. Cap. LXXV. Diuinae Prouidentiae placitum Aristotelicum animorum nostrorum immortalitatem ostendit. Cap. LXXVI
442 Gubernationem optimam, qua Deus Aristoteli moderatur entia, rationalis animae detegit immortalitatem. Cap. LXXVII. Ordo rerum, qui dicitur ab Aristotele bonum ostentiale uniuersi, docet animae rationalis aeternitatem in Peripato. Cap. LXXVIII. In uniuerso ad Deum se habentes homines, ut in familia liberi, ex Aristotele conuincunt animae rationalis perennitatem. Cap. LXXIX
443 Homine quum sint ea, quibus omnia communicant ad uniuersum, habent animas immortales Aristoteli. Cap. LXXX. Vitiorum poenas lui post obitum, et haberi disciplinam stabilem in anima separata incorruptibili ex Aristotelis decreto. Cap. LXXXI
444 Praedictio futurorum certa, non ex somnio, demonstrat in Peripato rationalis animae immortalitatem. Cap. LXXXII. Inuisibilem hominem incedere non posse Aristoteli non ponenti rationalis animae immortalitatem. Cap. LXXXIII. Vox supra humana ex fluuio exiens demonstrat ex Aristotele rationalis animae immortalitatem. Cap. LXXXIV. Idem homo simul visus in locis distantissimis Aristoteli arguit rationalis animae immortalitatem. Cap. LXXXV
445 Credendi modus validior humano demonstrat in Peripato rationalis animae immortalitatem. Cap. LXXXVI. Aristotelem de animae descensu agentem, posuisse rationalis animae immortalitatem. Cap. LXXXVII
446 Eumdem Philosophum Sortes admittentem necessario ponere rationalis animae perennitatem. Cap. LXXXVIII. Oraculorum responsa ab Aristotele collaudata conuincunt immortalitatem animae rationalis. Cap. LXXXIX
447 Aristoteles inquiens Deos aestimare sacrificia pro modulo facultatum nostrarum, gaudere pietate potius, quam sumptu, supponit animae rationalis immortalitatem. Cap. XC
448 Aristoteles vota Deo faciens pro Genero suo aegrotante, animarum immortalitatem supponit. Cap. XCI. Rationalis animae immortalitas elicitur in ex eo quod Aristoteli solus homo Deos veneratur, et colit. Cap. XCII
450 Timor Deorum, quem homines, ac speciatim Principes habere debent Aristoteli, monstrat in Peripato rationalis animae perennitatem. Cap. XCIII
451 Aristoteles examinans veterum sententias de anima, non contradicit Platoni de animae immortalitate, quia similiter opinatur esse perpetuam. Cap. XCIV
454 Intellectus, et eius operatio quum sit sine materia, est a corpore separatus, vel saltem separabilis, et immortalis. Cap. XCV
456 Intellectum Aristoteli esse immortalem, cui dicitur mens nostra esse extra sensum quum fuerit in phantasmatibus. Cap. XCVI
457 Intellectus humanus aliquando suo munere fungens iis, quae sunt in animae phantasmatibus, aut intelligentijs, ostendit animae rationalis ammortalitatem apud Aristotelem. Cap. XCVII
458 Intellectus contemplatiuus, qui est finis actiui demonstrat animae rationalis immortalitatem. Cap. XCVIII
459 Possessio, electioque bonorum corporis et aliorum, faciens nos maxime considerare Deum, Aristoteli arguit immortalitatem animae rationalis. Cap. IC
460 Electio, possessioque bonorum vitiosa nobis impediens Dei considerationem, ostendit Aristoteli notam fuisse rationalis animae perpetuitatem. Cap. C. Vita scelestorum pessima non permittens Dei cultum Aristoteli probat animae rationalis immortalitatem. Cap. CI
461 Terminus praestantissimus animae, qui finis est, et scopus probitacis, ac moralis felicitatis in alium scopum subordinatus Aristoteli demonstrat animae perennitatem. Cap. CII. Immortalitas animae rationalis ex eo deducitur quod Aristoteles affert caussiam cur iustius sit opitulari mortuis quam viuis. Cap. CIII
462 Immortalitatis animae ratio deducitur ex eo, quod Aristoteli nos aliquando bene habemus, ut Deus semper. Cap. CIV
464 Impietas aduersus Deos, et Daemones, et circa defunctos ab Aristotele proposit a confirmat animorum immortalitatem in Peripato. Cap. CV
465 Immortalitatem animae rationalis Aristotelem professum fuisse, confessumue, multiplici suorum discipulorum, et classicorum Interpretum fere omnium testimonio comprobatur, non penitus reluctante Alexandro Aphrodiseo. Cap. CVI
471 Peroratio totius operis. Caput ultimum
[sans numérotation] Approbationes utriusque Fori
[sans numérotation] Index
[sans numérotation] Errata. Registrum
[sans numérotation] Bibliographie
Nombre de réponses : 298 page précédente 251-298