Résultats de recherche — Medica — BIU Santé, Paris

Accueil
Medica
Bibliothèque numérique
Résultats de recherche

Medica — Bibliothèque numérique

Présentation • Mode d’emploi • Services associés • Réutilisations

Liste des pages

Santorio, Santorio.

Commentaria in primam sectionem Aphorismorum Hippocratis

Venise, M. A. Brogiolli, 1629.

Exemplaire numérisé : BIU Santé (Paris)

Adresse permanente : https://www.biusante.parisdescartes.fr/histmed/medica/cote?05847

Cliquez ici pour telecharger tout ou partie de ce document au format Adobe PDF (Acrobat)

Sur Internet Archive

Nombre de réponses : 291 1-250

[sans numérotation] [Page de titre]

[sans numérotation] Francisco Mariae II. Urbini Duci VI. Serensisimo, et invictissimo

[sans numérotation]

[sans numérotation] Epigramma

[sans numérotation]

[sans numérotation] In Perillustris D. Sanctorii Sanctorii commendationem Pro editis in Aphorismos Hippocratis Commentarijs

[sans numérotation] Epigramma

[sans numérotation] Index quaestionum

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation] Index rerum, et sententiarum

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

1-2 Sanctorii Sanctorii olim in Patauino Gymnasio Medicinae Theoricam ordinariam primo loco profitentis Commentaria. In primam sectionem Aphorismorum Hippocratis

3-4 Quaestio I. De Inscriptione

7-8 Quaestio II. An aphorismi aliquo ordine traditi sint

9-10 Quaestio III. De intentione Hippocratis & medicinae diuisione / Quaestio IV. An hic liber aphorismorum sit Isagogicus

11-12 Quaestio V. De subiecto

13-14 Quaestio VI. De medicina praestantia

15-16 Aphorismus primus. Vita breuis, ars longa, occasio praeceps: experimentum periculosum, iudicium difficile. Nec solum seipsum praestare oportet opportuna facientem: sed & aegrum, assidentes, & exteriora

17-18 Quaest. 7. Quid intelligat Hippocrates per vitam / Quaest. 8. An medicina sit ars, & qua ars: & de eius genere proximo

23-24 Quaest. 9. Qua ratione ars medica sit coniecturalis

25-26 Quaest. 10. Qua ratione ars medica vocetur longa

33-34 Quaest. 11. Cur experimentum sit fallax

35-36 Quaest. 12. De medicorum sectis

37-38 Quaest. 13. Confidentia aegri in medicum cur iuuet

41-42 Aphorismus secundus. In turbationibus alui, & vomitionibus, quae spontè fiunt, su qualia oportet purgentur, confert, & facilè ferunt: sin minus, contra fit: sic, & vasorum inanitio, si talis fiat, qualis fieri debeat, confert, & bene tolerant: sin minus, contra. Inspicere itaque oportet, & regionem, & tempus, & aetatem, & morbos, in quibus conueniat, aut non

63-64 Quaest. 14. Qua methodo dignoscantur peccantes humores

67-68 Aphorismus tertius. Habitus Athletarum, qui ad summum bonitatis attingunt, periculosi, si in extremo constiterint: neque enim possunt in eodem permanere, neque quiescere. Cum verò non quiescant, neque possint proficere in melius, reliquum est igitur, ut decidant in deterius.

75-76 Quaest. 15. In quot pericula solent incidere Athletae

77-78 Quaest. 16. Cur Athletae famescant & auidè comedant

87-88 Quaest. 17. Quodnam sit illud quod indicat primo, & per se venae sectionem

97-98 Aphorismus quartus. Victus tenuis atque exquisitus in morbis quidem longis semper, in acutis vero, in quibus non conuenit, periculosus. Et rursus qui ad extremum deuenit tenuitatis, grauis est. Nam, & repletiones, quae ad extremum deueniunt, graues sunt

103-104 Quaest. 18. Quomodo in principio morborum acutorum possit praeuideri, quo die morbus sit terminaturus

109-110 Quaest. 19. An cibus multus tenuis sit plenus, & an paucus plenus dici possit tenuis

111-112 Quaest. 20. De conditionibus acutorum morborum

121-122 Quaest. 21. De conditionibus corporum, quae sunt accomodata ad ieiunium

127-128 Aphorismus quintus. In tenui victu aegri delinquunt, quo fit, ut magis laedantur: quicunque enim error committitur, maior in hoc fit, quam in paulò pleniori victu. Praeterea etiam sanis periculosus existit valde exquisitus victus, & constitutus: quoniam errores grauius ferunt: ob hoc igitur tenuis victus, atque admodum exquisitus, eo qui sit paulò pleniori magis periculosus

133-134 Quaest. 22. De ieiunij detrimentis

143-144 Aphorismus sextus. Extremis morbis, extrema exquisitè remedia optima sunt

145-146 Quaest. XXIII. Quomodo contraria ut morbis, & remedia sint duo extrema

147-148 Quaest. XXIV. An unum contrarium uni tantum sit contrarium

161-162 Aphorismus septimus. Ubi igitur morbus peracutus est, statim extremos habet labores, & extremè tenuissimo victu utendum est. Ubi verò non, sed pleniorem victum contingit adhibere: tantum cibi indulgendum est, quanto morbus extremis est mollior

167-168 Quaest. XXV. An in omnibus peracutis conueniat ieiunium

169-170 Quaest. XXVI. A quibus causis fiant morbi peracuti / Quaest. XXVII. An febres semper adnexae sint morbis acutis

171-172 Quaest. XXVIII. An quatuor tempora morborum differant à quatuor temporibus symptomatum

177-178 Quaest. XXIX. An morbus in principio sit maior, quam in statu

181-182 Quaest. XXX. An ut aegri sanentur debeant transire per quatuor morborum tempora

185-186 Aphorismus octauus. Quando morbus in suo vigore constiterit, tunc victu tenuissimo utendum est

191-192 Quaest. XXXI. Cur in principio morbi robusta virtus non vincat morbum: in vigore languida vincat

193-194 Quaest. XXXII. An in vigore omnium acutorum nihil cibi dandum sit, ut iubet aphorismus

195-196 Quaest. XXXIII. An in vigore fiat perfecta coctio / Aphorismus nonus. Coniectari autem oportet, an aeger cum victu sufficiat perdurare, donec morbus consistat; & nunquid prius ille deficiat, nec possit cum victu perdurare, ut morbus ante deficiat atque hebetescat

207-208 Quaest. XXXIV. Ex quibus signis colligitur, an vires possint perdurare ad finem status

209-210 Aphorismus decimus. Quibus igitur statim morbus consistit, his statim tenuis victus adhibendus est: quibus verò posterius debet consistere, his, & ipso consistendi tempore, & parum ante illud, cibus subtrahendus, prius vero uberius agendum, ut aeger sufficiat

217-218 Aphorismus undecimus. In accessionibus abstinere oportet, nam cibum dare nocuum est, et quibus per circuitum fiunt cessiones, in ipsa accessione abstinere oportet

221-222 Quaest. XXXV. Quomodo fiant paroxysmi febriles

225-226 Quaest. XXXVI. Ostenditur, nec cibos, nec alia remedia conuenire in paroxysmis / Quaest. XXXVII. Ostenditur, & quae sint & quot sint tempora uniuersalia, & particularia febrium

227-228 Quaest. XXXVIII. Ostenditur quando, & quomodo cibus sit aegris nocuus

233-234 Aphorismus duodecimus. Accessiones verò & constitutiones morbi indicabunt, & anni tempora, & circuituum successiua incrementa, siue quotidie, siue alternis diebus, siue per maiora interualla fiant.

241-242 Quaest. XXXIX. An Hippocrates doctrinam de pulsibus caluerit

243-244 Quaest. XL. Quomodo successiua circuituum incrementa praenuncient paroxysmos, & morbos longos, vel breues

245-246 Quaest. XLI. De causa immediata periodicationis

251-252 De Methodo praecognoscendi paroxysmos, & vigores tardos, seu longos, vel breues

257-258 Quaest. XLIII. De signis assidentibus

259-260 Quaest. XLIIII. Cur Hippocrates solum octauo die secauerit venam Anaxione pleuritico

261-262 Quaest. XLV. De signis coctionis

263-264 Quaest. XLVI. De signis criticis / Quaest. XLVII. De signis mortis

271-272 Quaest. XLVIII. De sputo, & sputamine

275-276 Quaest. XLIX. De urinis

283-284 Quaest. L. De alui excremencis & sudoribus

285-286 Aphorismus decimustertius. Senes facillimè ieiunium ferunt: secundo loco qui aetatem consistentem habent: minus adolescentes: omnium minimè pueri, praesertim qui inter ipsos sunt viuidiores

293-294 Quaest. LI. Ostenditur, quae corpora sint magis vel minus disposita ad ieiunium

295-296 Quaest. LII. De aetatibus

299-300 Aphorismus XIV. Qui crescunt plurimum habent calidi innati: plurimo igitur egent alimento, alioquin corpus absumitur: senibus verò parum calidi innati inest, paucis propterea fomitibus egent: quia à multis extinguuntur. Hanc etiam ob causam febres, senibus non similiter acutae fiunt, frigidum enim eorum corpus

313-314 Quaest. LII. De calidi innati principijs

317-318 Quaest. LIII. An calidum innatum sit solus calor temperamenti

321-322 Quaest. LIV. An calidum innatum sit caeleste

333-334 Quaest. LV. Quod calidum innatum sit temperamentum & non calor temperamenti

345-346 Quaest. LVI. Quotuplex sit calidum innatum seu temperamentum innatum

351-352 Quaest. LVII. An calor innatus differat specie, vel gradu ab ascititio

355-356 Quaest. LVIII. Quodnam sit subiectum caloris febrilis, & naturalis

359-360 Quaest. LIX. De calore influente, seu de spiritibus

365-366 Quaest. LX. Quomodo calor natiuus perducat nos ad senectutem, & mortem

367-368 Aphorismus XV. Ventres hyeme, & vere natura calidissimi sunt, & somni longissimi quare per ea tempora alimenta copiosiora sunt exhibenda: etenim tunc calor innatus plurimus est: unde & pluribus eget alimentis, indicio sunt aetates, & Athletae

375-376 Quaest. LXI. An ver sit medium inter hyemem & aestatem per negationem, vel per participationem extremorum

377-378 Quaest. LXII. De somne in quibus Galenus conueniat, & differat ab Aristotele

381-382 Quaest. LXIII. In quo anni tempore cibus debeat esse copiosior

383-384 Quaest. LXIV. Quomodo hyeme sit plus calidi innati, quam alijs temporibus

387-388 Aphorismus XVI. Victus humidus febricitantibus omnibus confert, maximè verò pueris, & alijs, qui tali victu uti consueuerunt / Quaest. LXV. An solus vistus humidus sit medicinalis

389-390 Quaest. LXVI. Quid intelligat per victum humidum

393-394 Quaest. LXVII. Methodus curandi affectus complicatos

395-396 Quaest. LXVIII. De serie omnium indicantium

401-402 Quaest. LXIX. An contraria contrarijs curentur

405-406 Quaest. LXX. An similia similibus conseruentur

409-410 Aphorismus XVII. Et quibus semel, aut bis, & quibus plura ne, an pauciora particulatim oporteat afferre considerandum. Condonandum autem aliquid tempori, & regioni, & aetati, & consuetudini

415-416 Quaest. LXXI. De quatuor regulis pro cibandis aegrit

417-418 Quaest. LXXII. Quomodo interpretandus sit aphorismus decimus secundae sec. "impura corpora quanto magis nutries &

419-420 Quaest. LXXIII. Quando conueniant epichierastica, & quae sint, & quomodo multum, & saepé illis uti liceat

423-424 Aphorismus XVIII. Aestate, & autumno cibos difficillimè ferunt. Hyeme facilimè. Secundum locum ver habet / Quaest. LXXIIII. Unde morbi autumnales, & malignae febres oriantur

429-430 Aphorismus XIX. His qui per circuitus accessiones habent, nihil dare oportet, neque cogere: sed subtrahere ante iudicationes

437-438 Aphorismus XX. Quae iudicantur, & iudicata sunt integrè, neque mouere, neque nouare aliquid, siue medicamentis, siue aliter irritando, sed sinere

443-444 Quaest. LXXV. De conditionibus perfectissimae crisis

447-448 Quaest. LXXVI. Quid agendum in die decretoria, si natura nihil operatur

449-450 Quaest. LXXVII. An motus symptomatici sint adiuuandi

Nombre de réponses : 291 1-250