Résultats de recherche — Medica — BIU Santé, Paris

Accueil
Medica
Bibliothèque numérique
Résultats de recherche

Medica — Bibliothèque numérique

Présentation • Mode d’emploi • Services associés • Réutilisations

Liste des pages

Hippocrate.

Les sept livres d'Aphorismes du grand Hippocrate,...

A Paris, chez Nicolas et Jean de la Coste, 1645.

Cote : 5852.

Exemplaire numérisé : BIU Santé (Paris)

Adresse permanente : https://www.biusante.parisdescartes.fr/histmed/medica/cote?05852

Cliquez ici pour telecharger tout ou partie de ce document au format Adobe PDF (Acrobat)

Sur Internet Archive

Nombre de réponses : 999 1-250

[sans numérotation] [Page de titre]

[sans numérotation] Epistre

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation]

[sans numérotation] L'imprimeur au lecteur

[sans numérotation]

1 Commentaires sur les Aphorismes d'Hippocrate. Livre Premier. Aphorisme premier. Vita breuis, ars longa, occasio volueris, experientia periculosa, iudicium difficile. ... Discours

8 Aphorisme II. In turbationibus alui, et vomitionibus quae sponte fiunt, si qualia oportet purgentur, confert, et facile ferunt:

13 Aphorisme III. Athletarum plenior corporis habitus, si ad summum sit plenitudinid gradum perductus, lubricus est neque enim eodem permanere aut consistere potest:

18 Aphorisme IV. Victus tenuis et exquisitus, et in morbis longis semper, et in acutis verò ubi non conuenit, parùm iutus.

21 Aphorisme V. In tenui victu peccant aegroti, quo fit ut magis laedantur.

24 Aphorisme VI. Ad extremos morbos, extrema exquisité comparata remedia, optima

26 Aphorisme VII. Quum itaque morbus peracutus est, extremos protinus labores habet, summeque tenuissimo victus est utendum:

28 Aphorisme VIII. Quum morbi vis est maxima, tum vel tenuissimo victu est utendum

30 Aphorisme IX. Sed et ex aegroto coniecturam facere oportet, an is cum praescripto victu perstet ad morbi usque vigorem;

32 Aphorisme X. Quibus itaque vigor statim futurus est, tenuiter statim habere oportet: quibus autem posterius, et in ipso vigoris tempore, et paulò sub ipsum de victu demendum: Antea verò plenius alendum, ut aegrotus perferrè queat

35 Aphorisme XI. In ipsis tamen acerbationibus cibum adimere oportet, nam praebere noxium. Et cum per circuitus redeunt morbi, in ipsis accessionibus abstinendum

37 Aphorisme XII. Morbi verò ipsi, et anni temporae, et periodorum inter se proportionis obseruatio; sine ea quotidie, sine alternis; sine maiore interuallo fiant, paroxysmos et statum morborum indicabunt.

41 Aphorisme XIII. Ieiunium senes non decrepiti ferunt facillimè, secundum hos qui constantem aetatem agunt, minus adolescentes, minimè omnium pueri, atque inter eos maximé qui acriore sunt et viuidiore ingenio praediti

44 Aphorisme XIV. Qui crescunt, plurimum habent calidi natiui, itaque copioso quum egeant alimento, abundè ipsis suppeditare oportet, alioqui corpus consumitur.

47 Aphorisme XV. Ventres hyeme ac vere natura calidissimi, et somni longissimi. Per ea igitur tempora plus sibi dare oportet, siquidem plus natiui caloris habent. Quo fit ut copiosioro alimento egeant argumento sunt aetates et Athletae

50 Aphorisme XVI. Victus humidus, quum febricitantibus omnibus, tum pueris maximè atque aliis qui tali victu consueuêre, utilis

52 Aphorisme XVII. Quos etiam semel aut bis, et plus minus ve et minutatim alere conueniat spectandum. Dandum vero aliquid tempori, regioni, aetati et consuetudini

54 Aphorisme XVIII. Aestate et automno cibi copiam fuerunt difficillime, hyeme facillime, vere minus

56 Aphorisme XIX. Quibus perstatos circuitus accessiones fiunt, nihil dare, nec cogere, sed demere oportet ante iudicationes

58 Aphorisme XX. Quae decernuntur decretave sunt iuste, nec mouere, nec aliud quicquam nouare, sine medivamentis, sine aliis irritamentis fiat, sed omittere oportet

61 Aphorisme XXI. Quae educere oportet, quò maximè vergere videbuntur, ducito, viis ac locis utiliter eo ferentibus

63 Aphorisme XXII. Quae matura coctaque sunt medicari ac mouere oportet, non cruda, nec per initia, nisi suoptè citantur impetu id quod per raro fieri solet

66 Aphorisme XXIII. Quae vacuantur multitudine metienda non sunt, sed si quae oportet vacuentur, et facile ferant. Atque ubi ad animi deliquium educere conuenit, faciendum, si aegrotus par esse possit

69 Aphorisme XXIV. In morbis acutis rarò, et per initia medicamento purgante uti oportet. Nec verò id inconsideratè faciendum

71 Aphorisme XXV. Si qualia oportet purgentur, confert, et facilè ferunt: si contraria: difficulter

73 Livre Second. Aphorisme premier. Quo in morbo somnus laborem adfert, est mortiferum: si verò leuationem, minimè est mortiferum. Discours

76 Aphorisme II. Ubi somnus delirationem sedat bonum

77 Aphorisme III. Somnus et vigilia modum si excesserint, malum

79 Aphorisme IV. Non satietas, non fames, neque aliud quicquam quod natura modum excedat, bonum

81 Aphorisme V. Spontaneae lassitudines morbos denunciant

83 Explication. Aphorisme VI. Qui ab aliqua corporis parte dolentes, ferè dolorum non sentiunt, ijs mens aegrotat

86 Aphorisme VII. Quae longo tempore extenuata sunt corpora, sensim reficere oportet, quae verò breui, repentè

89 Aphorisme VIII. Si à morbo cibum adhibens quispiam vires non recipiat copiosore alimento corpus onerari indicat: si verò modicè opulanti idem eueniat, vacuatione indigere sciendum est

91 Aphorisme IX. Corpora quum quis purgare volet, ea fluxilica faciat oportet

93 Aphorisme X. Impura corpora quo plus nutriueris, eo magis laeseris

96 Aphorisme XI. Facilius est potu refici quam cibo

98 Aphorisme XII. Quae à morbis post crisim relinquuntur, recidiuos morbos facere consueuerunt

100 Aphorisme XIII. Quibus crisis fit, nox, quae accessionem praecedit grauis, quae verò subsequitur, leuior ferè solet existere

102 Aphorisme XIV. In fluxionibus alui, excrementorum non in deteriora facta mutatio inuat

104 Aphorisme XV. Ubi fauces dolent, aut pustularum eruptiones exoriuntur in corpore, excrementa spectare oportet nam si biliosa fuerint, unà corpus aegrotat: si verò sanorum excrementis similia, tutò corpus aelere poteris

106 Aphorisme XVI. Fame dominante, ab omni agitatione vacandum et labore

109 Aphorisme XVII. Ubi praeter naturam copiosor cibus ingestus est, morbum inde creari indicat sanatio

111 Aphorisme XVIII. Eorum quae confertim et celeriter alunt, celeres etiam excretiores esse solent

113 Aphorisme XIX. In morbis acutis non omninò certae sunt mortis aut salutis praedictiones

115 Aphorisme XX. Quibus in iuuentute aluus est humecta, ijs in senectute siccatur: quibus contra sicca astrictaque iuuenibus fuit, ijs senibus humecta laxaque fit

118 Aphorisme XXI. Famem thorexis soluit

120 Aphorisme XXII. Qui a plenitudine morbi fiunt, vacuatione curantur: et qui ab inanitione proficiscuntur, sanantur plenitudine. Caeterorumque contraria sunt remedia

123 Aphorisme XXIII. Morbi acuti iudicantur intra dies quatuordecim

125 Aphorisme XXIV. Index septimi quartus. Sequentis septimana octauus initium. Spectandus quoque est undecimus, siquidem ijs secunda septimana quartus est. Rursumque decimus-septimus spectandus: is enim à quarto-decimo quartus est, et ab undecimo septimus

129 Aphorisme XXV. Aestivae quartanae plerumque breues, Automnales longae, et inter eas maximè quae ad hyemem usque pertinent

132 Aphorisme XXVI. Conuulsioni febrem accedere satius est, quàm febri conuulsionem

134 Aphorisme XXVII. Non, si quid in morbis acutis fiat praeter rationem leuius, fidere oportet, nec turbari, si quid remerè grauius acciderit. Istiusmodi enim multa sunt incerta, nec durare diu aut persistere solent

137 Aphorisme XXVIII. Febricitantium non omninò leuiter corpus sibi constare nec minui, aut etiam plus aequo collique fieri malum. Hoc si quidem virium imbecillitatem, illud morbi diuturnitatem significat

139 Aphorisme XXIX. Incipientibus morbis, si quid mouendum videtur, moue: vigentibus autem quiescere multo praestat

142 Aphorisme XXX. Circa initia et finem morborum remissiora sunt omnia, in vigore vehementiora

144 Aphorisme XXXI. Si à morbo bellè comedenti corpus non proficiat, malum

147 Aphorisme XXXII. Qui aduersa valetudine abundè initio comedunt nec proficiunt, ij ferè tandem omnes in cibi fastidium incidunt: contrà, qui initio forti inediae usi, cibùm posteà appetere incipiunt, invaletudine facilius liberantur

149 Aphorisme XXXIII. In quouis morbo valere rationem, rectéque se ad ea quae sumuntur habere, bonum: contrà verò habere se, malum

152 Aphorisme XXXIV. Minus periculosè aegrotant ij, quorum vel naturae, vel aetati, vel consuetudini, vel tempori familiaris morbus est, quàm quibus horum nullo affinis cognatusque existit

156 Aphorisme XXXV. In quouis morbo partes ad umbilicum et infimum ventrem attinentes crassiores esse praestat harum siquidem extenuatio, et tabes mala: sed ad inferiores quoque purgationes parùm tuta

159 Aphorisme XXXVI. Qui corporum salubritate sunt praediti, ij purgante hauste medicamine statim deficiunt, ut et qui prauo alimento utuntur

162 Aphorisme XXXVII. Qui integra sunt corporis valetudine, medicationes aegrè molestéque ferunt

163 Aphorisme XXXVIII. Paulò peior, sed suauior cibus et potus, meliori quidem sed ingrato praeferendu

166 Aphorisme XXXIX. Magnam partem senes iuuenibus minus aegrotant: semel autem diuturnis morbis correpti ferè una moriuntur

168 Aphorisme XL. Destillationes et grauedines coctionem in valdè senibus non admittunt

171 Aphorisme XLI. Qui saepè et vehementer sine causa manifesta animo linquuntur, ij derepente moriuntur

174 Aphorisme XLII. Apoplexiam fortem nullo prorsus modo, debilem aegrè curaueris

176 Aphorisme XLIII. Strangulati aut suffocati, nondum tamen mortui, ad se non redens, quibus circa os collecta spuma apparuerit

179 Aphorisme XLIV. Qui naturâ sunt valdè crassi, breuiore vitâ fruuntur, quàm qui graciles

182 Aphorisme XLV. Epilepsia laborantes pueros quum loci victusque, tum maximè aetatis mutatio liberat

185 Aphorisme XLVI. Ex duobus simul doloribus non eundem locum occupantibus, qui vehementior est, alteriùs sensum obscurat

188 Aphorisme XLVII. Dum pus fit, dolores ac febres accidunt magis, quam confecto

191 Aphorisme XLVIII. Quoquo modo corpus moueatur, simul ac laborare coepit, quies statim lassitudinem leuat

193 Aphorisme XLIX. Quotidianis laboribus assueti, etiamsi inualidi sint aut senes, insuetis quauis robustis et iuuenibus facilius consueta ferunt exercitia

196 Aphorisme L. Consueta longo tempora, etiamsi deteriora sint, insuetis minus molesta solent esse. Quare ad insolita quoque facienda mutatio

199 Aphorisme LI. Semel multum et repente, vel vacuare, vel replere, vel cale facere, vel refrigerare, aut alio quouis modo corpus mouere periculosum: omne siquidem nimium naturae inimicum. Paulatim verò quod fit, tutum cum alias tum maxime ubi ab uno ad aliud facienda est mutatio

203 Aphorisme LII. Non, si recta ratione gerenti omnia secundum eam minus succedat, protinus est ad aliud transeundum, modo illud contest quod ab initio visum fuit

205 Aphorisme LIII. Quibus aluus est humida, iuuentam quidem agunt facilius quam qui eandem siccam habent, sed senectute difficilius defunguntur. Ipsis siquidem senescentibus ferè ressicatur

207 Aphorisme LIV. Ut traducenda iuuentute liberalis et speciosa corporis magnitudo, ita senectuti inutilis et paruitate deterior

211 Livre Troisiesme. Aphorisme premier. Mutationes temporum potissimum pariunt morbos, et in ipsis temporibus magnae mutationes frigoris, aut caloris, caeterorumque ad proportionem his respondentium. Discours

213 Explication

214 Aphorisme II. Naturarum quaedam ad aestatem, aliae ad hyemem benè aut malè se habent

216 Aphorisme III. Morbi alij ad alia tempora benè vel malè se habent. Et quaedam aetates ad tempora alia et loca, et aliud victus genus

218 Aphorisme IV. In temporibus cum eadem die modo calor modo frigus, autumnales morbi expect [ ... ]

220 Aphorisme V. Auster auditum hebetat, caliginem visui obducit, caput grauat, membris tarditatem et languorem conciliat. Quum itaque is increbrescit, talia inualidis accidunt. Contra Aquilo tusses mouet faucos exasperat, aluum indurat, urinam supprimit, horrores excitat, lateris et pectoris dolores facit. Hoc itaque dominante, talia infirmos expectare oportet

224 Aphorisme VI. Quum aestas fit similis veri, sudores in febribus multos expectare oportet

226 Aphorisme VII. Magnis siccitatibus febres fiunt acutae. Quòd si annus talis esse porgat, qualem temporis statum effecerit, tales ferè morbos expectare oportet

228 Aphorisme VIII. Certis temporibus et suam tempestiuitatem seruantibus certi et tempestiui, ac iudicatu faciles morbi fiunt. Incertis autem et alienis, incertae quoquo aegrotationes fiunt, et ad iudicandum difficiles

231 Aphorisme IX. Autumno in uniuersum morbi acutissimi et perniciosissimi: ver autem saluberrimum et minimè exitiosum

233 Aphorisme X. Autumnus tabidis nocuus

235 Aphorisme XI. Inter anni partes, si hyems sicca et aquilonia, ver pluuiosum et australe fuerit, aestate necesse est febres acutas fieri, et ophtalmias, et dysenterias, mulieribus praesertim et viris naturâ humidioribus

238 Aphorisme XII. Contrà verò si australis hyems et pluuiosa et tepens fuerit, ver siccum et aquilonium, mulieres quibus partus in ver incidit, quauis occasione abortiunt, aut si pariant, tam infirmos et morbosos partus edunt

242 Aphorisme XIII. Aestate verò sicca et aquilonia, Autumno pluuioso et australi vehementes capitis dolores in hyemem et tusses, et raucitates, et grauedines, nonnullis etiam tabes expectanda

Nombre de réponses : 999 1-250